O domingo dia 08 de marzo de 2020 fixo 10 anos que o meu padre fallecía despois de casi tres largos meses de hospital tras un derrame cerebral que lhe deu no Chantadoiro, en Lourido. Pódese decir que meu padre naceu e morreu no Chantadoiro, porque desde que se foi en ambulancia o 14 de diciembre de 2019 para Oviedo,…nun foi Vida para él. O domingo 15 de marzo de 2020 ele tería cumplido 76 anos.
Como sabedes a Morte é un tema que me gusta muito e que me ten feito aprender muito sobre a Vida. Fai unhos meses registraba algunhas das minhas principales reflexiois nesta entrada do blog.
Nestes meses próximos ao décimo aniversario, meu padre tuvo muy presente na minha Vida.
No dia 08 de marzo fun ao monte – porque ese era o habitat no que mais feliz era meu padre – e abracei árboles plantados por él. E despois escribinlhe unha carta a meu padre, unha carta chea de Amor e Gratitud.
Ao domingo siguiente, 15 de marzo, mentras fregaba os cacharros con as minhas sobriñas Iria e Berta – de 9 e 6 anos – cantábamos o cumpleaños feliz en español e brasileño para o abuelo Eloy. E desde que acabamos de fregar, fumos buscar albunes de fotos para verlhe a cara ao abuelo Eloy e contar historias. O plan de celebración era outro (flores, misa e visita o cementerio), pero houvo que ajustarlo no contexto de cuarentena.
Aquí quero registrar as lecciois aprendidas con él, en relación a Morte e a Vida:
- Reforzou a minha visión de que unha parte das personas queridas que morren, vive dentro de nós para sempre, a través, por ejemplo, do noso recuerdo e memoria. Sin duda, unha parte do meu padre vive en mín,…Ademais, cada vez son mais consciente de que a minha alma ten muitas características que heredei de él. Gracias!!!!
- Mostroume que as novas xeraciois tamén poden se conectar con os antepasados, sin habelos conocido. As minhas sobrinhas son un ejemplo de ello, a través do que lhe contamos e transmitimos do meu pai, elas están construíndo o seu vínculo con o “abuelo Eloy”.
- Reforzou tambén que é posible sentir a “presencia” de nosos antepasados ou personas queridas que xá se foran. A forma de desarrolhar esa conexión e presencia é única e personal, nun existe unha “receta de bolo” como dirían no Brasil. Tambén é algo dinámico, como a Vida que vai variando con o tempo, sólo precisamos tar atentas para observar e sentir como desarrollar esa conexión e presencia. No caso do meu padre, tardei varios anos en sentir esa presencia fortemente, pero desde 2017, son muy consciente da presencia do meu padre na minha Vida, e eso me enche de alegria, paz e gratitud!
- Mostroume que as relaciois evolucionan mais allá da morte. De esto dinme conta nestes meses. Eu podo decir que ao largo destes 10 anos conseguín curar e transformar muitas heridas dentro de mí, que compartia con o meu padre. A minha cura é tambén a cura de él,…e consecuentemente a nosa relación evolucionou. Ahora sinto que tenho unha relación mais madura, mais amorosa e mais verdadeira con o meu padre. O meu corazón transborda gratitud por ser consciente desa evolución!
¡Gracias por todas as lecciois que a Morte me mostra, me fazendo caminhar na Vida de forma mais consciente!
Papá, gracias por ser quen e como eres, por darme xunto a mamá a Vida, por eu ter dentro da minha alma cualidades moi bonitas da tua alma, por ser unha das personas mais importantes no meu proceso vital evolutivo, por a tua presencia e apoio, por seguir xuntos de algunha forma.
Quérote muito. Forte e carinhoso abrazo!
A tua filha, a tua pequena, a tua cabritiña…
PS: Hoxe curiosamente rescato un cuaderno con textos de 2010 e 2011 donde escribín sobre o meu proceso de hospital e duelo. A través dos textos me reconectei con as memorias de un período da minha Vida cheo de muita intensidad, emociois e crecimento. Comparto un breve texto:
“Vacío & Silencio” Lourido a 19 de Junio de 2010
«Vacío es lo que se siente al oir su silencio;
un silencio grande como su alma ruidosa.
Silencio es lo que te embarga al enfrentarse a su vacio;
un vacío que se crea al dar vida a la vida sin él.”