Para min ser voluntaria é unha actitud, un sentimiento, unha creencia, un proceso de aprendizaje, unha ferramenta, un valor, unha pasión,…
Durante toda a minha vida, no meu dia a dia, de unha forma ou outra, fun e son voluntaria.
Donde aprendin muitísimo da magia do voluntariado foi en ESF Galicia. Os 6 anos efectivos como voluntaria son a dia de hoy unha das experiencias mais bonitas e enriquecedoras da miña vida, ¡cuánto aprendin!. Empecei como voluntaria utilitarista e acabei como voluntaria militante de unhas ideas e de unha forma de facer as cousas.
Creo firmemente no voluntariado como unha forma de transformar as persoas e de transformar o mundo a través de elas.
O motor do voluntariado é a MOTIVACIÓN, esa fuerza interior (inexplicable para muitos) que che fai tirar, que che fai buscar tempo de debaixo das pedras, que che fai documentarte e formarte pa facer o milhor posible aquelo no que tas implicado e comprometido, que che fai salirte do teu espacio de comodidad e muitas veces tar na fase de reto (sin saber si vas fracasar ou superar), que che fai aprender a interactuar e trabalhar en equipo.
Cada un ten as suas motivaciois – todas elas personales e mais ou menos egoistas – e as miñas foram e son a combinación das seguintes: as personas, a participación, a creatividad, a misión e o voluntariado.
As personas, un placer e un reto trabalhar en equipo con personas diferentes a tí, con outra historia e experiencias, con outras formas de ver e facer as cousas, con outras motivaciois e ritmos.
A participación, este elemento é chave pa sentirte parte e responsable do que fais, pa ser e non estar en unha organización. Conseguir unha participación activa das persoas é un indicador de unha boa gestión das persoas (e dos seus ritmos e procesos). Implícito as perosas e a participación o outro elemento transformador e motivador: o espíritu crítico e constructivo para seguir milhorando o que facemos.
A misión, evidentemente que tes que sentir e creer no ideario, na misión, nos principios e valores de aquelo no que trabalhas.
O voluntariado, para min pensar en clave de voluntariado, de esas personas que se transforman e transforman é apasionante. Implica pensar nas suas fases (acolhida, integración, desenvolvemento e desvinculación), nas suas motivaciois e ritmos, na sua formación e necesidad de crecimento personal e grupal, na sua persona como individuo único e particular con muito potencial de transformación no mundo.
Nestes tempos de «crísis» eu vexo oportunidades para reinventarnos e ser mais felices e libres. E nese camín pa reinventarnos e liberarnos o elemento chave somos nosoutros, as personas que individual e colectivamente nos desbloqueemos con o discurso sumiso de «é imposible», «nun podemos cambiar nada» e nos poñemos a andar, a trabalhar no que creemos no noso entorno.
E ainda que lonxe, con un océano por medio e con unha limitación de tempos, de diferencia horária e de formas de participación, ahí tou eu, querendo arrimar o hombro e ponher o meu grao de area en forma de ilusión e tempo en unha iniciativa que creo no meu terruño.
Esa iniciativa chámase «As Grelas» un grupo de consumo en terras raiesas, asturgalaicas. Unha potente ferramenta pa cambiar desde o rural a nosa forma de actuar no local, posibilitando unha participación activa e directa, creando alternativas reales para facer as cousas de outra forma (mais coherente), empoderándonos, transformándonos,…
Esta iniciativa está en proceso de construcción, por o que o reto é importante. Pero proporcional o reto é a motivación e ganas de participar e aprender de este proceso de construcción e creación colectivo desde e para o rural, disfrutando de cada paso e lección aprendida do camín.
E antes de finalizar unha canción do maestro Serrat: «Hoy puede ser un gran día«
Porque hoy pode ser un gran dia pa pasar a acción, pa mirar o teu alrededor e ver que queres cambiar e con quen lo queres cambiar, pa salirte do teu espacio de comodidad e descubrir novos mundos.
Por último, esta entrada xa levaba no meu interior unhos meses querendo salir, pero nun encontrou a sua forma de salir hasta estos dias na casa. Quero dedicala a todas esas almas voluntarias que pasaron por a miña vida e me fixeron unha milhor persona e a aquelas que estan por vir.
Carmen, me encantou tu post e pesar de que non falo galego, suscribo al 100% todo lo que dices. Un besazo enorme y mucho ánimo para seguir Carme Diamdo polo mundo y regalándonos reflexiones como esta!!
Unai, muchas gracias por tus palabras!
Otro besazo enorme para tí y espero que todo te vaya muy bonito y que sigas luchando por aquello en lo que crees! y si el destino te hace pasar por Brasil encantada de » receberte e marcar um encontro» como dirian por estas tierras!