A semana pasada recebin este vídeo tan bonito que conta a historia de como unha vila guatemalteca celebra o dia de defuntos. Preciosa forma de xuntar de unha forma tan alegre e colorida os vivos com os nossos mortos queridos. Védelo son sólo 4 minutos!
Esta semana via que no templo budista Shin de Brasília haberia unha ceremonia budista do dia dos ancestrais, com o objetivo de agradecer a presencia dos ancestrais nas nosas vidas, em nosoutros.
Por outro lado o Samhain, fin do ano Celta, tamén tá associado a festa dos ancestrais, onde as almas dos mortos retornaban as nossas casas para visitar as famílias e se xuntar. Esta festa é celebrada em Brasil e está sendo recuperada em Galicia e no Norte de Portugal (formando parte do Patrimonio Inmaterial Galego Portugués). E indagando descubro que: o magosto forma parte desta festa tributo aos nossos mortos e que nos pueblos se deixaban nos caminhos calabazas com velas para iluminar o camin dos mortos hacia as casas dos familiares.
No catolicismo que me criei, o dia de defuntos fai que muita xente volte as raíces, entre na iglesia e encha de flores os cementerios a modo de homenaxe/recuerdo dos seus mortos queridos.
A morte forma parte da vida. E senha com flores, com castanhas, com calabazas, com cometas,…sempre é bom ter um dia nos que os nossos mortos tenhan mais presentes nas nossas vidas.
A min particularmente a morte me ensenhou muito. Principalmente, que nun debemosvivir pensando que vamos vivir 100 anos e que debemos disfrutar o hoy porque o manhá tal vez nun exista para nosoutros ou para personas muy importantes para nosoutros, em definitiva, Carpe Diem. Cada vez que a morte me toca de cerca, esa lección sale mais reforzada, se reaviva, de forma que intente vivir de unha forma mais plena e consciente (todo o bueno que tenho ao meu alrededor).
Nun sei o que hai despos da morte, pero senha o que for, para min eles, de algunha forma siguen conmigo, na minha vida: recordando momentos vividos e todo o que esa persona aportuou na minha vida, cuando falo deles a personas que nun los conoceron, cuando certas cousas/momentos/circunstancias me lembran a eles, cuando me rio ou choro pensando neles,…
Letras dedicadas aos meus ancestrais que nun conocín e a aquelas personas queridas que si que conocín, pero que xa se foran (ainda que sigan de algunha forma conmigo)… E especialmente dedicado a meu pai e a Mimmo.