Esta entrada vai dedicada a todos os meus queridxs amigxs bicicleterxs!
Pa empezar, un batiburrillo de recuerdos da minha vida ligados a palabra bicicleta:
… a minha infancia, passando os vraos con heridas nas rodillas;
… o primeiro intento frustado pa chegar a Antigua con minha querida Miriam;
… os paseos entre vinhedos en Daimiel con múltiples pinchazos e con unha sensación de “que guay que nun se me olvidou andar en bici!! Y que fácil é llanear!”;
… cuando eu queria regalar unha bici a meus pais, minha madre nun queria e meu padre decia: “Si, Carmen, eu quero, eu baixo con ela e tua madre súbela,…”, pillaban!;
… o descubrimento dos tempos mozos de meu padre e sua bici;
… a moda do meu círculo corunhés de andar en bici nos últimos tempos meus en Corunha;
… a esa volta en coche de Manzaneda cantando temazos e descobrindo unha das canciois preferidas da minha querida Marta Sara;
… a meus queridos Marta e Luis, que “casi” chegan a Lourido em bici;
… ou a compra de bici de Manu en Madrid un dia despós de comer, de forma improvisada;
…;
Cuando cheguei a Brasília, dixen “vou comprar bici!!”, pero o tempo foi pasando, e cando me din conta xa tinha passado un ano e dixen, “pa que vou comprar unha bici si en menos de un ano, voume”. Cando renovei por mais un tempo no Brasil, dixen, “ahora si que vou comprar a bici!”. Asique en Navidad, antes de volver pa Brasília comprei o casco e o candado (porque antes de comprar a bici o lógico é empezar con os complementos) e despós o meu querido amigo invisible/oculto Fabio me regalou mais complementos. Con eso, taba claro que era o momento de comprar a bici!
Asique fixen a consulta entre os meus amigxs bicicleteros de Brasília sobre donde comprar a bici e um sábado de enero fun compra-la, unha bici da marca brasilenha Caloi, modelo easy-rider (pero ojo, nun é tan fácil como pa nun precisar de pedalar!). Cuando vinha pa casa, en bici, vinha tan contenta e feliz, felicidad mezclada con un “por que narices nun fixen esto antes!?, cómo mola!”
Pa seleccionar o nombre, fixen un sondeo entre alguns amigxs daqui e dahi, e a bici e eu chegamos a conclusión con o tempo de que o nombre era Anacleta Magrela!
Desde esa, a mayoria dos fines de semana, Anacleta e eu salimos por Brasília. Pa fazer os recados, compras ou desplazarme pa tomar un café ou ir a unha charla; pa andar de bike con amigxs por o eixão no domingo; ou simplemente pa pasear e disfrutar da ciudad desde outro punto de vista. Hasta con ela tuven a primeira experiencia de asalto (un pequeno susto con un asaltante principiante, saldado sin violencia con 10 euros e un móvil-pataca a menos, e con muitas lecciois aprendidas, pero esa é outra historia).
Sólo podo decir que tou encantada con a bici Anacleta M. Ainda tou rescatando habilidades de infancia perdidas pa andar en bici, pero é impresionante como cambia a interacción con a ciudad cuando vas en bici e a sensación de bienestar, leveza, alegria e libertad que sinto cuando vou en bici!
A continuación deixo unha serie de fotos do último paseo en bici que fixen pa sacar fotos de unha exposición anónima urbana que hay entre as quadras 200 e 400 da asa norte, situada nas marquesinas de paradas de buses que nun existen (nun hay líneas que pasen por ahi, rarezas de Brasília).
Que demais, Carmen! Uma bicicleta é sempre essencial pra mobilidade, saúde e diversão. É uma de minhas máquinas preferidas, e logo terei minha própria pra te acompanhar nos passeios aos Domingos.
Um beijo!
Oba!!! eu estou adorando esta etapa com bike!! agora entendo aos meus amigos que amam a bike. Sim, vamos marcar passeios quando voce tenha a sua!! 🙂 e depois vamos ao Terra Viva repor forças!! ;-P Beijos!
A bici é unha pasada!!!! (aínda que chova tanto e haxa tantas costas empinadas en Compostela – eso reduce un chisco as boas sensacións) 😀
Se todos os cidadáns a usaran 1 o 2 días o mes sería un gran cambio na sociedade.
Nacho!!!! siiii é unha pasada!!!! e aquí é mais fácil porque a cidade é plana e tem uma época seca!!! Concordo que seria un gran cambio social si usásemos mais a bici!! 🙂 chuchos para os tres!!!
Muchas gracias por estas líneas Carmen, me han gustado mucho…, sobre todo esos recuerdos de infancia… 😉
Que disfrutes mucho de tus paseos con la bicicleta Anacleta!!! 🙂
De nada hermana! alégrame que che hayan gustado as letras e os recuerdos louridanos en bici!! 🙂 Disfrutarei muitosi, os meus paseos con Anacleta Magrela! 🙂 Chuchos!
Ay amiga bicicletera!!! que fuerte estoy en dos recuerdos tuyos asociados a la bici 🙂 Me encanta!! Para cuando una ruta por la raya? que las promesas son deudas y tenemos que llegar a Lourido en bici 😉 eso si ahora cargando más peso jeje Me encantas Carmen! Eres única en el mundo!! que gran suerte tenerte como amiga!
Martuki, querida amiga!!!!!!! Siii, estás en dos recuerdos bicicliteros!!! tenemos aún esa ruta por la raya pendiente 🙂 yo iré en octubre a casa y también a Liverpool, te escribiré mail para ver si nos podemos ver!!! quiero veros y conocer a los peques!!! Me pongo colorada con las palabras que me dices!!! tú si que eres única!!!y también me siento super afortunadad de tenerte como amiga!!! te quiere!! Carmen