De Osa a Serpiente con a axuda de unha Águila

(Texto escrito en galego da raia asturiana con influencia brasileira no final de abril e publicado no fin de junio de 2019 :-))

Antes de entrar no proceso de como pasar de Osa a Serpiente con a axuda de unha Águila quero parar para registrar os meses previos para asi poder contextualizar un pouco ese proceso de transformación animalística que virian despós.

No fin de agosto de 2018, daba un paso no meu proceso de transición, finalizando o meu contrato con un saldo de 6 anos de intenso trabalho en proyectos muy interesantes e con personas increibles. O mes de agosto foi intenso emocionalmente procesando todo eso para pasar después suavemente a ser consultora. Un cambio ideal para fazer unha transición suave.

De setiembre a diciembre tuven a suerte de baixar o ritmo, tar mais presente con o meu círculo brasileño e me preparar para iniciar o proceso de pasar a página do capítulo chamado Brasil na minha Vida. Baita processo!

No fin de noviembre empecei a fazer a minha mudanza e ahí o meu mundo comenzou a desmoronarse! De repente eu taba desconstruindo a minha vida por decisión propia! Foi ben forte e intenso, semanas de muitas emociois e con unha tristeza interna que me doia intensamente ao me despedir de muitas personas queridas – de diversos círculos (Quadradinho, Banco, Pilates, Pathwork, Batalá, Dragon Dreaming, Conselho,etc ) – que ao largo dos últimos 6 anos me fixeran inmensamente feliz e contribuiran a Carmen que eu sou hoxe.

Despedirme delas significaba despedirme de esa etapa que tanta transformación e cousas boas trouxo na minha vida. En fin, o meu corazón estaba a partes iguales cheo de gratidão e de tristeza. Sen duda, sobrevivin por as muuuuuitas mostras de amor, apoio, acolhimento que recibin nesas últimas semanas e dias de formas diversas (me apoiando com a mudança, colaborando e/ou participando da minha festa de despedida, com um abraço, um encontro, um riso, uma mensagem (foram muitas!), uma lembranzinha,…). Eso me sustentaba e o mismo tempo alimentaba ainda mais o meu sentimento de gratidão e de tristeza.

Nesse proceso, unha cousa que me axudou muito era saber que volveria en febrero/marzo para finalizar unhos trabalhos, permitíndome fazer un encerramento mais leve con a perspectiva de reencontros no corto plazo de tempo. Eso foi muy importante. Gracias Universo!!!

E así foi como no atardecer do 12/12 pillei o avión de retorno as raízes a ritmo da música “Tocando em frente” de Almir Sater.

E do outro lado do oceáno, família e as/os amiga/os de por aqui felices con a minha volta e con os brazos abertos para me recebir!…e eu… en outra dimensión. Eu nese momento precisaba de un respiro e unha pausa (grande) para asimilar o proceso que taba sentindo antes de iniciar a siguiente etapa,…Asi foi, que o corpo – muy sabio – me trouxo unha gripe aos poucos dias de chegar para polo menos tar na cama 3 dias “procesando” e me recuperando. A Navidad tamén me axudou para disfrutar de unha chegada un pouco mais suave, fluindo en simplemente disfrutar da minha familia.

Despós vinheron 2 meses na casa da minha querida madre en modo introspectivo, entrando na energia do Oso totalmente, hibernando na cueva de Casa Quiroga (unha cueva genial para hibernar!), intentando escuitar o que o silencio me decia para integrar todo o que taba sentindo. Nun foi simple, foron meses de muitos contrastes e procesos internos.

Por un lado, a minha rotina diaria nada tinha que ver con a da minha vida pasada no Brasil. De repente me vin durmindo unha media de 10 horas diarias (e non 7 horas), levantándome as 9 da manhá (cando alí me levantaba as 6 de forma natural), casi sin salir da casa (literalmente, houvo (bastantes) dias que nin salia de casa a dar un paseo), comendo carne de cocho en unhas cantidades industriales para min (en comparación con a minha dieta casi vegetariana), sin meditar (por o frio) e con poucos rituales para nutrir de unha forma mais explícita o meu espíritu… Cadê a Carmen!!??

Ao mesmo tempo, as ansias de muitas personas por ver a Carmen eran muy grandes, tendo que gestionalas como puiden (con alguns encontros con alguns amiga/os – os que estaban mais próximos fisicamente-, con un FAQ general de actualización xunto a minha felicitación navideña, e sobre todo atrasando encontros e o meu tour galego!). O deseo da minha alma era de introspección, de quedarme quieta, de nun ver e interaccionar con muita xente, para poder ir organizando pensamentos e sentimentos pouco a pouco. Fun capaz de sentir ese pedido da minha alma principalmente no fin de enero, cancelando varios encontros que tinha previstos para ver aos meus querid@s amig@s galeg@s, e simplemente pasando dias e semanas enteiras en Lourido sem apenas salir e 100% na energia do Oso.

Por outro lado, ao mesmo tempo que procesaba a mudanza taba – ainda que muy lentamente – me reconectando con a realidad daqui a través das personas, lugares, olores, comidas, sentires, costumbres, formas de ser e ver o mundo. Me reconectando con o cambio de contexto despós de estes anos fora. Vendo muitos desafios a nivel pais (políticos, económicos e sociales) e ao nivel local rural (principalmente de despoblación e envejecimiento da población). E mais contrastes!! me sentindo “en casa” en muitos aspectos e me sentindo “extranjera” e hasta “extraterrestre” en outros muitos.

Disfrutando enormemente de regalos maravillosos tales como os de pintar e xogar con as minhas sobrinhas, ganándome o título de tia mais “tururú”; disfrutar do dia a dia vivindo con a minha madre; xogar as cartas semanalmente con as minhas queridas abuela, tia e madre; encontrar e reencontrar personas amigas moi queridas; retomando projetos para me conectar mais com a minha ancestralidade; ou salir a caminhar cada manhá.

E ao mesmo sentindo unha saudade forte – que doia – da minha vida en Brasília e de personas muy importantes e cercanas con as que me nutria de unha forma continua. Me sentia no medio de un luto por unha pérdida da que eu era totalmente responsable! Asique nin podia queixarme! Nese contexto, unha amiga querida, Paty, me falou unha frase que foi un mantra fundamental: “coisas boas vão, para que coisas melhores possam vir”. Ese era o meu desafio, deixar ir!

Baita processo, neh?

E nesa fase a Lomi – fonte de cura e cuidado – quedou pausada e solo conseguin fazer unhas poucas. Era como o meu Ser me gritando, “cuida de ti antes de continuar, date o teu tempo”. E así lo fixen, me traendo tamén ensinamentos sobre a Lomi. Na verdad, o que eu necesitaba era recebir a Lomi Lomi Nui como ritual de pasaje para que me axudase a deixar ir,…pero nun foi posible viabilizar este auto-regalo.

Entonces a Osa Carmen solo dormia? No. Tamén trabalhaba un pouco! Foi complicado retomar o trabalho de consultoria e sentarme na silla pa trabalhar en Enero despós de casi mes y medio sin trabalhar e no medio dese proceso personal. Pero aos poucos fun organizando as cousas e conseguin difrutar muito da preparación dos trabalhos que iria fazer no Brasil en febrero.

En outras palabras, neses meses me centrei en sostener o meu proceso personal e trabalhar a un ritmo suave de calidad. Todo eso en modo ON Osa hibernando na cueva de Casa Quiroga en Lourido.

Quero registrar que en todo este proceso que tou transmitindo aqui,…en ningun momento cuestionei a minha decisión. Era consciente de que a mudanza realmente taba empezando nese momento, salindo do meu espacio de comodidad de forma significativa e sentindo as consecuencias do cambio. Simplemente confiei en que esa fase iba pasar e acolhin o que estaba sentindo da melhor forma que conseguin, tando enormemente agradecida de poder estar mudando forma suave, consciente e lenta!

E as semanas foran pasando na cueva e a viaxe ao Brasil foi se acercando, con unha sensación de vértigo, porque realmente era o fin do ciclo! Así foi como o Oso en luto chegou a sua querida Brasília o 19 de febereiro… A chegada foi beeeeen intensa, sentindo fortemente que a minha vida alí pertenecia o pasado e que personas muito importantes para min xá nun tarian tan accesibles como cuando eu vivia alí…Os primeiros dias houvo encontros que me fixeron sentir a dor da saudade hasta o mais profundo da minha alma – por orden cronológico, Carol, Marina, Jana e Luciano. E eu pensando internamente, “Madre mia, como vai ser a despedida!”

Peeero, a minha fase de Osa taba chegando ao seu fin, sin ser consciente de ello.

Desde octubre unha vivencia taba susurrando o meu oido – a Danza da Águila – a qual acontece todos os anos na semana de carnaval no Vale do Capão na Chapada Diamantina no Brasil. Un ritual de unha semana de origen chamánico liderado amorosamente por Sylvie Shining e con apoyo de toda a sua equipe da Sweet Eagle Tribe. Eu tinha colocado as minhas condiciois de contexto para participar: estar no Brasil no Carnaval e estar alí no mínimo 5 semanas (porque participar da vivencia significaba 10 dias de desconexión). Eu pedín e o Universo me deu ese contexto e nese momento (ainda na España) fixen a minha inscripción. Tenho que reconhecer que as semanas previas ao Carnaval eu pensaba “quen me mandaria a min inventar esto!”. Era eu querendo me auto-sabotar…Pero en fin, unhos dias antes de viaxar empecei a me conectar con esa oportunidad de tar ese tempo en conexión conmigo misma, solamente. Todo un lujo e auto-regalo!!

Desa forma a Osa viaxou durante 16 horas para chegar ao seu destino e iniciar a Danza da Águila con unha intención ben específica: Avanzar no meu proceso de transición en conexión con o pulsar do meu corazón, con consciencia, humildad, leveza e determinación. A experiencia foi transformadora e muy interesante en muitos aspectos, chea de aprendizaje, reflexiois e procesos internos. Con a vivencia conseguin virar a página do capítulo chamado Brasil con o corazón cheo de alegria e gratidão por todo o vivido en todos estes anos, entendendo que durante todo este tempo unha parte de min ainda estaba presa a esa etapa nun conseguindo deixar ir e entregar para deixar espacio para o Novo. E tamén aceptando e integrando que ahora taba nunha fase de reequilibrar os vínculos creados, criando formas de dar continuidad as relaciois a distancia e con encontros mais esporádicos. Pilamayahey a Dança da Águia, a Sylvie Shining e a toda Sweet Eagle Tribe e a tod@s os participantes da Dança da Águia do Centro 2019!

Asi foi como deixei de ser unha Osa e aos poucos me convertin en unha Serpiente,…

Total, que a persona que volveu para Brasília da Danza da Águila foi outra persona (e outro animal!), con o corazón cheo de alegria, leveza e vitalidad! As últimas semanas no Brasil foran intensas, muito trabalho, muitos encontros con personas queridas, un par de viaxes cortos más (un de trabalho e outro personal),… e a minha primeira Fabada Asturiana, en Brasília para os meus querido/as amigo/as do Quadradinho. E todo simplemente fluiu, sin drama e dolor no meu corazón por a minha partida sin fecha de retorno no fin de marzo! Confiando firmemente que os vinculos creados seguirán nutríndose de outras formas e que simplemente é cuestión de tempo para buscar esas formas de forma personal e única para cada vínculo!

E así no fin de marzo cheguei en España, muy cansada físicamente por toda a intensidad de viaxes, trabalho e encontros, pero con o corazón alegre, leve e cheo de gratidão, sentindo que já estaba vibrando no Novo querendo salir da cueva, encontrar e reencontrar os amigas/os destas latitudes, e empezar a definir os Novos horizontes do segundo semestre.

En abril dinme conta que era unha Serpiente en constante cambio de piel, en constante transformación… encerrando emocionalmente o capítulo Brasil (como describin aqui); deixando ir o Português como lengua principal e rescatando minimamente o Galego e Español (este é o primer post que consigo escribir de forma natural en Galego, despós de muuuito tempo), volvendo a votar (no tempo que tuven fora nun sentín que taba no direito de votar), abandonando o meu móvil brasilenho (me dando “um frio na barriga”), sendo consciente de que ahora estou aqui en todos os niveles (físico, mental, emocional, espiritual). Poden parecer tonterias, pero é unha sensación de perder varias pieles, perder símbolos de identidad que me definiron durante muito tempo, retomando outros que ainda conocidos eran como novos para min!

E para finalizar (finalmente!), acabo o post con o sentimiento mais fuerte: GRATIDÃO.

Fotos: Carmen Molejón